"Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat" Janusz Korczak
Janusz Korczak, a właściwie Henryk Goldszmit (ur. 22.07. 1878 lub 1879 roku, zm. 07.08. 1942 r. w Treblince) - pisarz, pedagog, publicysta oraz działacz społeczny.
Pochodził ze spolonizowanej żydowskiej rodziny Goldszmitów. Był synem adwokata Józefa Goldszmita i Cecylii z domu Gębickiej.
Dorastał w trudnych warunkach, a po śmierci ojca w 1896 r., zaczął udzielać korepetycji.
Po maturze rozpoczął studia medyczne na Wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu w Warszawie.
W 1905 r. uzyskał dyplom lekarski i rozpoczął pracę w żydowskim Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie.
W latach 1907-1908 przebywał w Berlinie, gdzie uczęszczał na wykłady i odbywał praktykę w klinikach dziecięcych.
W latach 1912-1942 r. pełnił funkcję dyrektora żydowskiego Domu Sierot w Warszawie.
Jako pisarz debiutował w 1896 r. humoreską "Węzeł gordyjski" opublikowaną w tygodniku satyrycznym.
Korczak był prekursorem praw dziecka oraz reformatorem systemu wychowania opierającego się na potrzebach i dążeniach dziecka.
Najważniejsze utwory: "Józki, Jaski i Franki" (1911r.), "Jak kochać dziecko" (1920-21r.), "Bankructwo małego Dżeka" (1926r.), "Król Maciuś Pierwszy" (1928r.), "Prawo dziecka do szacunku" (1929r.).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz