„Kolumbowie” to
pokolenie literackie obejmujące pisarzy polskich urodzonych około 1920 r. w niepodległej Polsce, a których okres
wchodzenia w dorosłość przypadł na lata II wojny światowej. Nazwa pochodzi
od tytułu powieści Romana Bratnego pt. „Kolumbowie rocznik 20”.. Do pokolenia
zalicza się następujące osoby: Józef Szczepański (ur. 1922), Gustaw
Herling-Grudziński (ur. 1919), Anna Kamieńska (ur. 1920), Lech Bądkowski (ur.
1920) Krzysztof Kamil Baczyński (ur. 1921), Zdzisław Stroiński (ur. 1921),
Roman Bratny (ur. 1921), Witold Zalewski (ur. 1921), Tadeusz Różewicz (ur.
1921), Tadeusz Borowski (ur. 1922), Tadeusz Gajcy (ur. 1922), Andrzej
Trzebiński (ur. 1922), Bohdan Czeszko (ur. 1923), Józef Hen (ur. 1923). Prawie
wszyscy przystępowali do egzaminu dojrzałości w 1939 roku. Ze względu na różne
losy i wynikające stąd doświadczenia pokolenie to dzieli się na dwie grupy. Pierwsza to pisarze, którzy brali aktywny udział w warszawskiej konspiracji, debiutowali w czasie wojny w wydawnictwach podziemnych i nie przeżyli wojny
(Baczyński, Stroiński, Gajcy i Trzebiński). Grupa druga to pisarze, którzy
zadebiutowali tuż po wojnie i zwani byli „ocalałymi”. Ich wspólnym przeżyciem
pokoleniowym była walka zbrojna z okupantem niemieckim, konspiracja,
partyzantka i powstanie warszawskie. Bezpośrednio po przeżyciach obozowych lub
po wyjściu z partyzantki koncentrowali się na twórczości literackiej.
